در آیات و روایات به طور گسترده بر این نکته تاکید شده است که: ذکر و یاد خدا باعث آرامش قلبها و نشاط روحی شده و مهمترین و مؤثرترین داروی شفابخش بر علیه عفونتهای روحی و روانی است. بسیاری از ما نماز به پا میداریم. تسبیحات و اذکار و ادعیه را مرتب بر زبان جاری میسازیم امّا آرامش و اطمینان قلبی حاصل نمیشود. چرا؟

برای پاسخ به این سؤال مطالب ذیل را با هم مرور میکنیم:
1- ذکر خدا حتی اگر در زبان جاری میشود و در قلب وارد نشود، بدون اثر مطلوب نخواهد بود. زبان با ذکر از زیاده گویی باز میایستد و کم کم بر سایر اعضای وجود انسان مؤثر واقع میشود بنابر این ذکر زبانی را نباید دست کم گرفت.
2- ذکر، ضد غفلت است، خروج از اشتغالات روزمره است، خود و دنیا را مستقل ندانستن و همه خوبیها و زیباییها را از او (خدا) داشتن، خدا را در همه جا حاضر و ناظر دانستن، محتوا و جهت و محصول ذکر است.
3- ذکر نباید در زبان محدود شود. این آسانترین و کم هزینهترین ذکر است. ذکر سایر اعضای بدن یعنی از چشم و گوش و زبان و دست و پا و ... در جهت و مسیر حکمت و فلسفه خلقت آنها بهره بردن. چگونه است که در حضور کودکی 10 ساله حیا میکنیم و گناه نمیکنیم، امّا در محضر خدا که خالق همه انسانهاست (خدای ناخواسته) بی حیایی میکنیم و دروغ میگوییم و زبان را ضایع میکنیم.
کفران نعمت یعنی استفاده نادرست از نعمتها. کفران نعمت عذاب شدید اضطراب و استرس و دلهره و غم و اندوه مبهمی است که اغلب دامنگیر انسانی میشود که از نعمتهای خدادادی در جهت مطلوب و مشروع بهره نمیگیرند. ذکر واقعی احترام و اکرام والدین، خدمت به خویشان و صله رحم، تربیت صحیح فرزندان، کنترل خشم و عصبانیت و پرهیز از تجسس در زندگی دیگران، تابع غرایز نبودن، بخشش و عفو، خوشرویی و مدارا را به دنبال دارد.